Ik ben tegen het neerhalen van standbeelden. Er zijn natuurlijk uitzonderingen denkbaar – een oostblokdorp zonder inwoners heeft geen nood aan een zoveelste Lenin of Stalin – maar standbeelden verwijderen voegt niets toe, het ontneemt ons iets.
In België werd kolonistenkoning Leopold II beklad met rode verf. Ik keek naar zijn kop in Tervuren en dacht: dit kan werken. Laat ons de in brons gestoken witte mannen overschilderen. Niet neerhalen, niet in het kanaal rollen. We laten ze op hun sokkel staan en geven ze de kleur van schaamte.
Sommige van hen hoeven we slechts voor de helft rood te schilderen. Natuurlijk hebben ze slechte dingen gedaan, in onze ogen, maar ook goede. Het waren per slot van rekening net mensen.
Het stoplichtmodel werkt allicht nog beter. Personen met historisch besef mogen historische personen beoordelen aan de hand van percentages. Van onder naar boven worden goede daden in het groen aangebracht, verschrikkelijke daden in het rood, en twijfelgevallen of discussiepunten in het oranje. Het zorgt meteen voor meer kleur in het straatbeeld.
Toen de mannen nog niet van brons waren, verborgen ze hun zwaktes, hun misstappen, hun schande. Natuurlijk wilden ze herinnerd worden, ze waren per slot van rekening geboren voor grootsheid, maar ze zouden de censuur van nu zegenen. Liever bij het schroot dan in het rood.
Het rood, ja, het rood doet pijn.
Stalin of Lenin met verf overgieten zou overigens niet werken. Zij waren al veel te rood van zichzelf.
IIk schreef dit op