Eenzaamheid kent nu ook een Britse variant. Nog besmettelijker, nog heftiger. Ik merk het zelf ook. De laatste tijd krijg ik veel vriendschapsverzoeken op Facebook. Vooral vrouwen weten me te vinden. Meestal zijn het exotische vrouwen met namen als Geesje, Hattie en Veerle. Ze communiceren voornamelijk in emoticontaal en een zelfontwikkeld Nederlands. ‘Ik heb grote borsten, roze tepels en mooie vaginale openingen.’ Hartje, aubergine.
Dat vind ik nogal wat.
‘Ik heb even in mijn trui gespiekt en zelf heb ik bruinrode tepels en krulhaar op mijn coronavolle manborsten. Hopelijk kun je hier iets mee.’ Drolletje.
Ik trap er niet in, ik weet dat ik niet populair ben. Toch veer ik bij elke ping even op. Dan denk ik dat een mens van vlees en vooral bloed de moeite neemt om mij op te zoeken en een berichtje te sturen. Maar ik vang bot.
Facebook faciliteert deze oplichters. Ze zorgen ervoor dat echte vrouwen en mannen op linkjes van niet-bestaande mannen en vrouwen klikken. Ik geloof niet in de Hugo de Jongiaanse opvatting dat ‘tegen misdrijf geen kruid is gewassen’. Dat de digitale boef onoverwinnelijk is. Facebook is handig met enen en nullen, bovendien heeft het bedrijf uit Californië zoveel nullen op de rekening dat er best een extra handje dollars naar de beveiliging kan. Doen ze niet. Mark Zuckerberg rept met geen woord over zijn borsten en roze tepels, maar hij wil ons wel naaien.
Ondertussen doe ik zijn werk en help waar ik kan. Braaf meld ik elk nep-account dat mij een berichtje of vriendschapsverzoek stuurt. Ik ben onverbiddelijk. Dan kun je nog zulke mooie vaginale openingen hebben.
IIk schreef dit op