Zomerheraut

Morgen fluiten vogeltjes officieel de lente in, maar gisteren hoorde eigenlijk de generale repetitie te zijn van het super seizoen. Helaas werd de belofte van Piet Paulusma en kornuiten niet helemaal ingelost. Het zonnetje verstopte zich veelvuldig achter donzige wolkjes. Helaas. De weerman had weer te veel wijntjes in zijn bloedbaan gegoten.

Ondanks de mislukte proeflentedag – met hier en daar een soft zonnetje door het wolkendek – hing er wel een bijzonder gevoel in de lucht. Doordat het land voor het eerst in lange tijd maandenlang verstopt zat onder een winters wit dekentje, heeft de bevolking trek in de zomerzon. We hoopten op een teken van verlossing; weg kou, het moet zomer zijn! Maar eerst lente, want de lente werkt al miljoenen jaren trouw als zomerheraut.

En dat zou het even zijn, gisteren. Een klein voorproefje. Dus men klom in de zolderkast om de dunne zomerjas aan te trekken en stapte op de fiets. Ook ik. Drie jaar heb ik mijn fiets niet aangeraakt – de velgen kusten de garagegrond –, maar ik moest en zou door het polderlandschap trappen. Verliefde pubertjes passeerden me, hand in hand, en fluisterden lieve dingetjes tegen elkaar. Vogels fladderden boven mijn hoofd. Een cabriolet raasde langs me heen. Een rovende kat sprong in een struik, in de hoop daar een jong muizennestje te vinden.

Typische lentezaken in de winter. Het werkte simpelweg niet. Ik kan niet wachten tot het morgen is. Dan starten al die leuke lentefestiviteiten. Dan kan het weer, mits het weer meewerkt. Enig nadeel is dat ook weerman Piet weer gaat barbecueën. En afblijven van die heerlijke zomerse wijn uit Zuid-Spanje? Nee, dat kan Piet niet.

Maar dat is geen probleem. Laat de zon ons maar verrassen met haar warme kankerstraaltjes.