Hoera!

Hieperdepieperdepiep. Adem. Hieperdehieperdepieperdepiep. Zucht. Hieperdepiepdepieperrrrpiep… hoera! Het is gelukt dames en heren, ondergetekende heeft zijn diploma journalistiek binnen. Het stukje papier zit in mijn binnenzak. Spreekwoordelijk dan; ik hoef het 16 december alleen nog maar op te halen.

En dat gaat vanzelfsprekend gepaard met ‘feestelijke festiviteiten’ of iets dergelijks, zoals op mijn uitnodiging staat. Ik heb al aan mijn vriendin en ouders voorgesteld om het papiertje gewoon bij de conciërge op te halen (kan vanaf 9 december), maar dat vonden zij geen optie. ‘Nee, Stefan, het is het eind van een periode. Dat moet je vieren.’

Goed, goed. Hieperdepieperdepieperdepiep… hoera! Natuurlijk is het fijn dat ik mijn opleiding ‘School of Media’ (hoe verzinnen ze het?) succesvol heb afgerond, maar het voelt gewoon niet als een prestatie.

Mijn veterstrikdiploma. Dat was pas zweten! Twee keer gezakt; de derde keer gehaald (al verdenk ik mijn juffrouw ervan dat ze die laatste keer een oogje dichtkneep, omdat ik al zo zielig was (lees: ik had hele grote wapperende wimpers)). Of mijn zwemdiploma: ook geen gemakkelijke opgave. Door een verhuizing – druk, druk, druk – moest ik weer helemaal overnieuw beginnen met lessen.

En dan hebben we nog het rijexamen. Nu ja, dat ging zonder problemen, maar mijn theorie-examen moest ik wel twee keer doen (en de tweede keer deed ik het meteen goed: nul fout). Op mijn havodiploma was ik ook erg trots. Maar dat was omdat het mijn eerste papiertje was.

En dan dit: ‘School of Media’?

Ach, het was leuk. Dat is ook belangrijk in het leven, want niet alles draait om papiertjes en status, meneer de journalist. Meneer de journalist… Meneer de journalist! Hieperdepieperdepieperdedepieper-dedepieperdedepieperdedepieperdedepieperdedepieperdehieperdepieper-depieperdepiepdepieperrrrpiep. Hoera!