Ik was nooit wie ik was

Precies na een uur rijden parkeerde ik de auto aan de rand van het park. De Delftenaar ging aan mijn bezoek voorbij en liep de lente binnen. Ik controleerde of de aankomsttijd strookte met mijn afspraak, trok mijn overhemd recht, streek mijn wenkbrauwen op hun plaats en vroeg me ondertussen opnieuw af of ik er goed aan had gedaan om de uitnodiging te accepteren. Aan de andere kant: ik mocht het huis weer eens uit.

Ik telde de huisnummers af en belde aan bij Oriana van der Sande. In haar podcast Potpourri Verhalen (Spotify / Soundcloud) onderzoekt ze de rol van cultuur en identiteit, ‘over opgroeien in Nederland tussen aardappels, roti en nasi in’. Ze stuurde me een berichtje, of ik wilde meedoen. Haar hond sprintte naar buiten om me te begroeten. Oriana vertelde dat hij uit Bacău komt, Moldavisch Roemenië. Ik ben daar eenmaal geweest en herinner me vooral de alomvattende grijsheid die slechts doorbroken werd door een barok koffiezaakje en een aangenaam park. Ik begreep de blijdschap van de hond. Hij had er goed aan gedaan om Bacău te verruilen voor kennisstad Delft.

Op de heenweg luisterde ik de aflevering met de Vlaams-Marrokaanse import-Amsterdammer Warda El-Kaddouri en oefende ik op de antwoorden die ik in de podcast zou geven; op de terugweg speelde ik de aflevering met de Roemeense Mira Feticu af en verbeterde ik al mijn verschafte antwoorden. Warda en Mira zijn vrouwen met een verhaal. Ik ben vooral iemand die anderen moet interviewen. Mijn verhaal is het verhaal waar ik op dat moment aan werk.

Oriana wilde weten hoe mijn culturele achtergrond mij heeft gevormd. Ik kwam er pas achter dat ik anders was toen anderen mij erop wezen dat ik anders was. Mijn vader komt net als de hond en Oriana zelf uit Roemenië, hoewel alledrie uit een andere historische regio. Ik ben eentalig opgevoed, omdat mijn vader de Nederlandse taal eerder sprak dan ik.

In haar podcast ging Oriana naar mij op zoek. Ik hoop dat ik me niet te veel verstopte en ze iets kan met onze aflevering. Ik bleef lang hangen bij de schaamte over het kliekjesroemeens dat ik spreek. Na afloop zei ze me juist trots te zijn op alles wat ik te danken heb aan mijn duale identiteit, per slot van rekening gaan al mijn romans erover. De opname duurde een uur en vervolgens hebben we bijna twee uur nagepraat. Over mijn jeugd en over haar jeugd, over schrijven, over politiek, over vrijheid, over Roemenen en over Roemenië. Ik dacht: iemand moet een podcast met haar opnemen.

Roemenen vullen alles: paprika’s, kool- en druivenbladeren, courgettes, polentaballetjes. Sommigen vullen zelfs een pompoen met gevulde koolbladeren. Ik bedoel maar. De afgelopen tien jaar zocht ik naar een antwoord dat ik pas vond na de podcast met Oriana. Ik ben een Nederlander gevuld met Roemeen.

Ik was nooit wie ik was. Het is een beetje als in de spiegel kijken. Als je heel goed naar jezelf kijkt, zie je niet jezelf maar iemand die heel erg op jou lijkt. Jezelf zie je alleen met je ogen dicht.

IIk schreef dit op

Wil je dit verhaal delen met je vrienden? Dat kan bijvoorbeeld op Facebook of Twitter. Of lekker mobiel met Whatsapp.

romans: of de oleander de winter overleeft - de verovering van vlaanderen - a27 - verdwenen grenzen

© 2005 - 2024, Stefan Popa