Het volk heeft gesproken, zeggen we dan. De conservatieve en progressieve liberalen winnen de verkiezingen en krijgen samen zevenenvijftig zetels in de Tweede Kamer toegewezen. Het midden sterkt aan en de kleintjes worden groter. Links verliest en rechts wint, maar lang niet zo extreem als gevreesd/gehoopt (probeer zonder te schelden uw keuze te maken). Inmiddels struinen de verkenners van de VVD en D66 door Den Haag om een regering in elkaar te polderen. Op hoop van zetels.
Zelfbenoemd Volksschrijver Gerard Reve dichtte: ‘Wat wil het volk? Niet veel goeds, dat is zeker.’ Dat is nu een beetje anders. Het volk bestaat uit miljoenen enkelingen en weet simpelweg niet langer wat het wil, behalve een beetje leven tot het tijd is om te sterven.
Doodgaan gaat vrij vanzelf. Op een dag is het voltooid. Klaar, over. Tegenwoordig denken steeds meer miljoenen enkelingen na over daarna. De wetenschap is duidelijk over de collectieve erfenis: klimaatverandering en de afname van de biodiversiteit kunnen het leven voor de komende generaties ‘heel onaangenaam maken en grote schade toebrengen aan de natuur, de economie en dus aan de mens’. Sommige wetenschappers – mensen die heel lang studeren en onderzoek verrichten, maar toch geen mening uiten – geven ons nog een paar jaar om de opwarming van de aarde te temperen.
Anderen zeggen dat we al te laat zijn. Dat de wereld verloren is, de wereld van de mensbeesten althans. En dat dit niet erg is, zo meent diegene die van de natuur houdt, van gras tussen de tenen, van de wolf op de Veluwe: zonder ons bloeit de wereld vanzelf weer op.
Eind goed, al goed.
Dat zou Nederland te makkelijk zijn, nietwaar? De Nederlander bestaat niet, zoals onze Argentijnse koningin al vaststelde nadat ze zich had laten rondrijden om ons te ontmoeten, maar ondanks de verschillen zijn de meeste Nederlanders eensgezind over het gevaar van klimaatverandering.
Die overtuiging sijpelt door naar de partijpotpourri in de Tweede Kamer. De kiezer verplicht de liberalen om in elk geval iets te proberen. Wel of geen koeien in de wei, wel of geen kerncentrale, wel of geen windmolens op de Dam: het volk wil iets goeds achterlaten. Het is tijd voor een klimaatkabinet dat wél iets doet namens dat nietige Nederland van miljoenen enkelingen. Een betekenisvol iets dat eigenlijk volstrekt zinloos is en toch goed voelt. Een beetje zoals het leven zelf.
IIk schreef dit op