Koffie

Ik heb mezelf voorgenomen om elke week een stukje te schrijven. Het hoeft niet altijd groot(s) of viraal. Een vingeroefening, meer is het niet. Een moetje omdat het mag. Het is nu week tien, dus dit wordt mijn tiende. Ik hoef nog maar tweeënveertig keer ergens iets van te vinden. Tweeënveertig. Het lijkt me geen goed voorteken als iemand in maart alweer aftelt naar een oliebol.

De champagne zal me goed smaken. 

Eigenlijk heb ik een slecht plan opgevat, zo eerlijk moet ik zijn. Kijk naar ons, naar mij. Door corona gebeurt er bijzonder weinig in mijn leven en wat er gebeurt is lang niet altijd bijzonder genoeg om een plaats te geven op deze plek. Was ik maar minister, denk ik soms. 

Ferd Grapperhaus heeft een boek over de weerloze samenleving geschreven. Ik hoop dat hij beter met de letter ‘R’ omspringt dan zijn ouders. 

Natuurlijk is er nog de optie iets te vertellen over mijzelf, over mijn leven. Wat ik zoal doe. 

Wat ik doe? Zitten achter een laptop, drinken: water, thee, koffie, bier en whisky, vier te dure aubergines afrekenen bij de Albert Heijn, praten met mijn vrouw, luisteren naar mijn vrouw, samen eten, televisiedebatten kijken, en lezen. Meer is het niet. Ik ben niet bij de kleine André Hazes geweest, hoewel ik me graag lééf had laten toezingen. 

Soms haal ik koffie in de binnenstad van Amersfoort. Dat kan best spannend zijn. De meeste koffie smaakt goed. Een op de twee keer knoei ik tijdens het lopen koffie over mijn hand. Dan lik ik de nattigheid van mijn huid en hoop ik dat ik niet het coronavirus binnenlepel.

Dat zou nog eens een verhaal zijn.