Een groot deel van mijn voortuin is omgezet in een moestuin. Erwten, kapucijners, bieten, wortels, één knoflook en wat radijsjes. Plus een paar lente-uien van de Albert Heijn. O, en een aardbeientoren. Later deze lente volgen de kolen, pompoenen, courgettes, broccoli en ander groenvoer. Ik ben fanatiek. Maarten ’t Hart heeft mij aangestoken. Vorig jaar had ik tomatenplanten die tot mijn navel kwamen. Geelgroene tomaten. Ik ging op vakantie. Tijdens mijn afwezigheid kleurden mijn tomaten rood. Bij terugkomst waren ze opnieuw groen, toen van de schimmel.
Tuinieren is leerzaam. Vroeger dachten kinderen dat baby’s uit kool werden gehaald, tegenwoordig weten ze nauwelijks iets van kool af (behalve dat het vies is). Ze vermoeden dat groenten op wonderlijke wijze in de supermarkten terecht komen.
Kinderen weten wel heel veel van andere zaken af. Terwijl ik aan het schoffelen was – want wortels houden van een luchtige bodem – liepen twee kindjes langs, op weg naar de speeltuin. Vijf, zes jaar oud. Beiden stroblond. Een transcriptie, dus getrouw:
‘Zullen we van de glijbaan?’
‘Mag niet van mama. Als het donker is plassen de Marokkanen eroverheen.’
Spontaan dacht ik aan een romantitel van Cees Nooteboom. ’s Nachts komen de Marokkanen. Een verbastering, bij gebrek aan vossen in onze dorpskern. Sybrand (van Haersma) Buma pleitte gisteravond tijdens het slotdebat voor een maatschappelijke dienstplicht voor jongeren. Zodat zij ‘de waarden en normen van de samenleving leren’. Zo’n zedenstage is een prima plan. Mag je over een glijbaan plassen ja ofte nee? Komen kolen uit de fabriek ja ofte nee?
We kunnen de jeugd nog veel leren. Tomatenplanten moet je ondersteunen. Anders knakken ze en gaan ze rotten. Soms zijn het net kinderen.
IIk schreef dit op