Het verschil tussen een ledikant, bedje, co-sleeper en een wieg is mij nog altijd onduidelijk en ik geloof ook niet dat ik deze beddenfamilie op enig moment in mijn leven van elkaar kan onderscheiden. In alle eerlijkheid: ik doe er ook niet langer mijn best voor.
Het went niet. Mijn vrouw is bijna zevenentwintig weken zwanger (voor mensen die normaal rekenen: zes maanden). Ik heb ondertussen al veel geleerd over het ouderschap. Het achterlopen op alles begint al voor de geboorte van het kind.
Papa deed wel zijn best.
Ondertussen probeer ik een commode van het jubelmerk Bopita in elkaar te zetten. Deze kast, want dat is het: een eenvoudige ladekast, kan ik wél uit elkaar houden, maar het in elkaar zetten vormt een probleem. Niet alle vaders zijn handig. Op de tekstloze handleiding staat dat er honderdtachtig minuten nodig zijn om de planken, schroefjes en priegeldingetjes om te bouwen tot een commode. Drie uur. Als ik mijn freelance-uurtarief op deze belofte loslaat, zou het meubelstuk vrijwel gratis zijn, en als ik het werkelijk aantal werkuren doorreken die ik straks kwijt ben aan de constructie, kan ik er vermoedelijk de studie van de ongeborene van betalen.
Inmiddels staat het skelet. Ik ben dus op de helft. Dit stukje schrijf ik tijdens een verdiende pauze. Na de thee moet ik de commode opnieuw uit elkaar halen, omdat de bovenkant per ongeluk de onderkant is geworden en ik de ladegeleiders ondersteboven heb vastgeschroefd. Niet alleen de moeder heeft het zwaar in deze periode.
In het woord ‘monteren’ schuilt geheel ten onrechte het woordje ‘monter’.
Logischerwijs hebben Wies en ik nog niet besproken hoe we de kleine op de dood voorbereiden. Of we de hemel wel of niet introduceren als een verzachtende omstandigheid. Ik neig naar niet. Papa gaat niet naar de hemel, want hij moest voor jou een commode in elkaar zetten. Bopita heeft papa heel boos gemaakt, en dus maakte papa de baas van de hemel heel boos.
Dat werkt niet.
Misschien moeten we ons voorlopig concentreren op het leven zelf.
En op de kast die een commode is – of moet worden. De thee is op en ik loop achter.
IIk schreef dit op