Een geboorte is in wezen altijd meervoud. Er ontstaan ineens twee of drie nieuwe mensen. Naast het kindje zijn er ineens een mama en een papa. Hoewel ons leven inderdaad heel anders is en we de laatste maanden samengevat nauwelijks van een leven mogen spreken, voel ik me geen ander persoon. Ik ben nog altijd dezelfde, maar dan moe.
We hebben heel binair bekeken een zoon gekregen en met hem komt een nieuw leven dat tot introspectie noopt. Ik weet dat ik meer verantwoordelijkheden heb, dat ik überhaupt verantwoordelijkheden heb, maar het voelt niet zo. En dat gevoel of het gebrek eraan voelt onverantwoordelijk.
Als ik de tijd neem (lees: krijg) om mijn leven te lezen, stuit ik op een muur, te glad om te beklimmen, te stevig voor de voorhamer. Ik kom niet bij de metamorfose.
Misschien ben ik te onverschillig voor de grote dingetjes des levens. Liever denk ik van niet. Ik wil die onverschilligheid niet doorgeven aan mijn zoon, wat eigenlijk al duidt op een betrokkenheid die ongezien als een nageboorte plots op tafel ligt. ‘Willen jullie het bewaren?’
Maar het is te klein. Klein als de neus van Fons. De neus die de mijne is, en dus zal uitgroeien tot een meer dan behoorlijk exemplaar.
Deze week, in de buurt van vier maanden vaderschap, stuitte ik op een glimp van verandering. In Afghanistan hees een Amerikaanse soldaat een baby over het prikkeldraad. Een vader duwde zijn kind de hemel in om te ontkomen aan uitdroging, dood, Taliban. Normaal zou ik denken: wat erg. Nu veranderde de baby heel kort in mijn baby, en ik in die andere vader.
Een vader, zoals ik.
Ik slikte. Alles komt goed, althans met ons, met Fons, met het Grote Gevoel.
In de Groene van een paar jaar terug las ik een zinnetje dat ik half heb ingestudeerd: mogen we de wereld het kind aandoen en mogen we het kind de wereld aandoen?
Als antinatalist light is mijn antwoord: nee en nee.
Als vader is mijn antwoord: hij lacht, Fons lacht.
En ik lach maar mee. Ik ben zelf een meervoud geworden, gespleten.
IIk schreef dit op