Renzo

Mijn naam is Rens en ik stel mij soms voor dat vrienden mij Renzo noemen. Dat vind ik zelf wel wat, Renzo. Ik zou mij kunnen beroepen op een televisionaire speurtocht, een soort Idols of The Voice, maar dan gericht op kameraadschap. Mensen kunnen sms’en (ik vergoed de telefoonrekening van de winnaar) om een vriendschap met mij aan te gaan. Het lijkt me wel heel lastig om bijna-vrienden af te wijzen. Ik heb daar natuurlijk best veel ervaring mee, maar dan van de andere kant. 

Eigenlijk vind ik het wel een beetje zielig voor de winnaar. Hij * heeft zich door meerdere rondes geworsteld, waaronder een veldslag in zwetende sumopakken, en verwacht uiteindelijk een grootse prijs: en dan sta ik daar, zijn nieuwe vriend. Een beetje alsof je een exotische reisprijs wint en belandt aan de Vlaamse kust tussen het gelal van ladderzatte Ierse travelers.

Ik weet nog niet hoe ik mijn vriend ga vertellen dat ik Renzo genoemd wil worden, maar ik denk dat hij het vast niet erg vindt. Hij heeft immers immens veel moeite voor me gedaan. Ik hoop wel dat John de Mol geld ziet in de Renzo-show, anders gaat de vriendschap niet door. Of anders Reinout Oerlemans (ook een mooie naam, vrienden!) of een andere programmamaker. En dat zien ze vast niet, want volgens moeder ben ik waardeloos.

Ach, Rens is ook goed hoor. Ik moet al blij zijn als mensen mijn naam kennen, ja toch?

 

* Kleine noot: vrouwen mogen niet meedoen, omdat ik een beetje bang voor ze ben en ze vooral heel mooi vind.