De vorige lay-out stamde nog uit een YOLO-loze tijd, dus het was tijd om deze aan te passen aan de huidige standaard. Met een prominente plek voor Verdwenen grenzen, mijn debuutroman, die in februari zal verschijnen bij uitgeverij Link.
Bij Dichtbij Nederland op Radio 5
Vandaag was ik bij Anousha Nzume in de radiostudio van Dichtbij Nederland om te vertellen over mijn debuutroman Verdwenen grenzen, Roemenen en Roma. NTR, Radio 5, kwart over elf. Als je het fragment wil terugluisteren, kan dat hieronder (en als dat niet werkt, via de pagina van Dichtbij Nederland).
Uitgeverij Link geeft mijn debuutroman uit
‘De zaak was binnen een week rond’, aldus mijn agent Remco Volkers over, jawel, mijn debuutroman Verdwenen grenzen. Het manuscript werd met open armen ontvangen door Uitgeverij Link, een nieuwe speler op de markt. Link is een uitgeverij vol visie en enthousiasme. Kortom: ik ben ontzettend blij. Mijn debuut ligt naar alle waarschijnlijkheid begin volgend …
De Geilige Geest
Bernard uit Arnemuiden moest plots heel nodig plassen. Dat overkwam hem wel vaker. Het ene moment zat hij vredig in de Kerk, het andere moment wreef hij al hollend de kerkbank uit zijn kerkbillen en zocht naarstig naar een toilet. Nu zat hij met zijn handen in Gods aarde te wroeten om wat bloemzaadjes in te stoppen. Zijn blaas zwol ter plekke op. ‘Mijn hemel,’ mompelde hij hooggestemd en hij sprong direct op. Bij de deur schopte hij zijn klompen uit. De modderkluiten zou hij later wel opruimen, voordat zijn verloofde erachter zou komen. Als het goed is, zit ze vredig te punniken in de woonkamer, dacht Bernard, terwijl hij door de keuken stoof en naar de deurklink reikte die toegang verschafte naar de badkamer.
Cirkeldans
Bij aankomst demonstreren de eigenaressen van de kampeerplaats een cirkeldans. Ze verontschuldigen zich voor de transistorradio. “Er zou een zigeunerband komen, maar ja.” De ander maakte de zin af met een schelle lach. Met stuntelige vervoering houden ze elkaars hand vast en schuifelen door het gras, aangemoedigd door blikkerige violen en een accordeon. Met hun …
Rococokomkommer
Ik heb een tragische valkuil. De komkommer vind ik bijvoorbeeld een rare groente. Smaakt werkelijk nergens naar, maar is wel lekker. De komkommer is niet eens een groente, maar een vrucht. Ook zoiets. De komkommerplant heeft alleen maar vrouwelijke bloemen, maar aan de stelen groeien vruchten als piemels. Groene piemels.
Omhaal
De tweeëntwintig mannen op het veld roken damp. Zeven van hen dragen hun haar in een mannenknot. De keeper – kalend en de dikste van zijn team – trapt de bal naar voren en vervolgt de conversatie met zijn vrouw die achter het doel vraagt waarom de auto niet start. Ze legt uit: ‘Ik moet meteen naar de haven’.
‘Het is te koud,’ snauwt de man. Hij gebaart dat ze moet verdwijnen. ‘Ik sta te keepen.’
‘Je staat, ja,’ bijt ze hem toe. Ze drukt haar pasgeborene steviger tegen zich aan en beent langs het omkleedkot naar de uitgang.
Eerste keer
De wereld leek zaterdag 13 oktober 2012 te vergaan. De Maya’s krijgen gelijk, dacht ik. Ik hing met een elleboog aan de bar. Ik dronk bier in Veghel. Nooit gedacht dat ik dat ooit zou doen, bier drinken in Veghel, en ik moet het nog eens overdoen om u te vertellen hoe Veghels bier smaakt. …
Schaduw – Winnaar juryprijs Welingelichte Kringen
Met het verhaal Schaduw heb ik de juryprijs van de schrijfwedstrijd van Welingelichte Kringen gewonnen. Een mooie prijs, want: iPad.
Poetspas
Kwart over vijf, half zes. De jeugd ligt in stegen en parken, knock-out door koning alcohol. Of ze vozen met elkander, klungelig condooms knopend of de volgende generatie bij elkaar inspuitend, terwijl hun ouders zich een gipswand verder tevergeefs verzetten om arbeid te leveren. Ik beloop de pleinen van de stad onder het geloei van wekkers. De ouders snoezen verder, nog even dan, en hun kroost krikt de laatste stoot. Zij die niet spuiten, kotsen. Ook dat hoor ik, terwijl ik met mijn twee emmers door de stad paradeer. Eén met het gebruikelijke spul, geurend naar limoen, en één met benzine.
Op Ruwe Planken 11.2
Laten we lekker literair gaan doen (vrije vertaling van het themanummer van Darkwing Duck). De nieuwe Op Ruwe Planken is uit. U weet wel, dat Nijmeegs literair tijdschrift dat een open podium wil zijn op papier. Open is het tijdschrift zeker, want er staat een kortverhaal op pagina zes en zeven van ondergetekende.
Het kan nog
Het lijkt alsof we in ons oranje hemd staan, maar schijn bedriegt. De weg naar Warschau is niet afgesloten. Nog steeds is de kwartfinale niet uit het zicht verdwenen. Er zijn weliswaar minder parallellen te trekken met 1988 dan voorheen, maar dat maakt de kans op eremetaal niet kleiner. Want wat als blijkt dat de …
Opgepakt door literair agent
Sinds ik in de zomer van 2011 de verhaallijn van mijn roman uiteenzette, is er een hoop veranderd in mijn leven als bijnaschrijver. Ik ontdeed me van alle bijzaken en richt me sedertdien volledig op het schrijven van mijn manuscript. En dat gaat meer dan prima.
Teletubbieën
Corientje verhief Teletubbieën tot een kunst, maar zo zag ze het zelf niet. ‘Het is een manier van leven,’ legde ze uit aan de journalist die tussen de bloemen en beterschapkaartjes aan haar voeteneinde zat. In eerste instantie dacht de journalist dat Corientje niet goed bij haar hoofd was, maar hij moest toegeven dat ze bijster pienter overkwam. Dat kwam volgens haarzelf doordat ze elk artikel of boek tweemaal las, waardoor wetenswaardigheden beter beklijfden. ‘Er zitten een boel voordelen aan gedwongen herhaling,’ besloot Corientje.
Renzo
Mijn naam is Rens en ik stel mij soms voor dat vrienden mij Renzo noemen. Dat vind ik zelf wel wat, Renzo. Ik zou mij kunnen beroepen op een televisionaire speurtocht, een soort Idols of The Voice, maar dan gericht op kameraadschap. Mensen kunnen sms’en (ik vergoed de telefoonrekening van de winnaar) om een vriendschap met mij te starten. Het lijkt me wel heel lastig om bijna-vrienden af te wijzen. Ik heb daar natuurlijk best veel ervaring mee, maar dan van de andere kant. Ik heb alles over voor een winnaar, een vriend.